1- کارشناس ارشد مدیریت موزه، دانشکده پژوهش های عالی هنر و کارآفرینی، دانشگاه هنر اصفهان
2- استادیار، گروه موزه و گردشگری، دانشکده پژوهش های عالی هنر و کارآفرینی، دانشگاه هنر اصفهان ، baghbansajjad@gmail.com
3- دانشیار گروه اقتصاد و کارآفرینی، دانشکده پژوهش های عالی هنر و کارآفرینی، دانشگاه هنر اصفهان
چکیده: (12 مشاهده)
امروزه جنگ با کشتارها و آسیبهای بی اندازه خود میتواند نشاندهنده فروپاشی تاریخ بشر باشد و از آنجا که موزههای صلح بهعنوان ابزار مهمی برای تقریب فرهنگها و آشتی اجتماعی شناخته میشوند، می توانند کمک کننده باشند. پرسش اصلی این پژوهش این است که «چگونه می توان از طریق موزههای صلح، صلحطلبی را درجوامع تقویت کرد؟». پژوهشهای پیشین، بیشتر به نمایشگاهها و رویدادهای این موزهها پرداختهاند و به چگونگی تقویت صلحطلبی در جوامع توجه کافی نشده است و به ویژه، پژوهش جامعی درباره آن در ایران وجود ندارد. این مطالعه با تکیه بر تعریف گالتونگ، که صلح را فقدان خشونت میداند نه فقط نبود جنگ، با روش تحلیل مضمون و هدف بررسی راهکارهای آموزشی، محتوایی و نمایشگاهی در موزههای صلح، انجام شده است. پژوهش، مضامین کلیدی در موزهها را شناسایی کرده و الگوهای مفهومی و راهکارهای بهکاررفته را تحلیل میکند و پیشنهاداتی برای بهبود سیاستهای موزهای ارائه میدهد. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روششناسی، کیفی است. دادهها از منابع مکتوب گردآوری و در سه مرحلهء کدگذاری باز، محوری و انتخابی تحلیل شدهاند. پژوهش با تمرکز بر دو موزه بینالمللی موفق انجام شده است؛ موزه خانه مردمی کوچی با دیدارهای گفتوگو محور و نگاه واقعگرایانه به جنایات جنگی ژاپن، به کاهش اختلافات منطقهای کمک کرده است و فعالیت های بنیاد میراث موزههای صلح جامعه در کنیا نیز با استفاده از میراث صلح قبایل مختلف، در کاهش درگیریها مؤثر بوده است. یافته ها نشان میدهد مهمترین راهکارهای موزههای صلح برای تقویت صلحطلبی عبارتند از: آموزش صلح از طریق برنامههای تعاملی، به چالش کشیدن روایتهای جنگمحورِ تاریخ رسمی و ایجاد فضاهای گفتوگو برای گروههای متضاد. بنابراین، طراحی برنامههای آموزشی مبتنی بر تجربه و روایتهای چندوجهی تاریخ و میراث صلح، تأثیر بیشتری بر نگرشهای صلحطلبانه دارد و میتواند در سیاستگذاری فرهنگی و آموزشی موزهها به کار رود.
شمارهی مقاله: 5
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
جامعه شناسی و هنر